De Bulldog viert zijn 50e verjaardag!

In 1975, op 90 Oudezijds Voorburgwal, werd een kleine kelder in de Amsterdamse rood-lichtbuurt stilletjes het epicentrum van een wereldwijde culturele verschuiving. Vijftig jaar later is The Bulldog niet langer gewoon een coffeeshop: het is een symbool, een merk en een referentiepunt in de geschiedenis van de cannabiscultuur. De verjaardag is een gelegenheid om terug te kijken op hoe één adres heeft bijgedragen aan een typisch Nederlandse benadering van tolerantie, ondernemerschap en stedelijk leven.

Van Zeedijk tot cultureel monument

De geschiedenis van de Bulldog is onlosmakelijk verbonden met die van de oprichter, Henk de Vries, een kind van de wijk Zeedijk. Lang voordat de coffeeshop bestond, stond de wijk al bekend om zijn intensiteit: zeelieden, sekswerkers, kleine bedrijfjes en informele economieën leefden er naast elkaar in een dicht stedelijk ecosysteem. De Vries groeide er op en ging er nooit meer weg.

“Ik ben nog steeds trots en blij dat ik een jongen van de Cedijk ben,” herinnert hij zich, terwijl hij een ruige maar zeer sociale buurt beschrijft waar iedereen elkaar kende en waar elkaar helpen een noodzaak was in plaats van een slogan.

Deze context zou later de filosofie van de Bulldog inspireren: geen club of winkel, maar wat de Vries vandaag de dag nog steeds “de huiskamer van Amsterdam” noemt.

1975: de geboorte van de eerste Bulldog

De transformatie begon toen de Vries het pand van zijn vader erfde op n° 90 Oudezijds Voorburgwal, waar een bioscoop en seksshop waren gevestigd. Omdat hij zich niet prettig voelde bij het bedrijf en de compromissen die het met zich meebracht, nam hij een radicale beslissing. Naar eigen zeggen nam hij de overgebleven voorraad en gooide die in de gracht, verklarend: “Zo wil ik mijn brood niet verdienen.”

Geïnspireerd door zijn vroegere ervaringen en informele bijeenkomsten rond cannabis, besloot hij een ruimte te openen waar mensen openlijk cannabis konden consumeren en kopen. In november 1975 opende Bulldog No. 90 officieel zijn deuren.

Het idee was eenvoudig maar revolutionair: cannabis verkopen over de toonbank, geen geheimen, geen achterkamertjes. “Dit is onze lounge. We gaan hier gewoon ons eigen ding doen met cannabis,” zei de Vries over het debuut.

In de jaren 1970 stond Amsterdam ver af van het gereguleerde model dat we nu kennen. De verkoop van cannabis was niet legaal en werd ook niet getolereerd en The Bulldog werd al snel een brandhaard voor de politie. De politie deed voortdurend invallen, soms meerdere keren per dag. Klanten kregen boetes, producten werden in beslag genomen en personeel werd regelmatig gefouilleerd.

Toch overleefde de coffeeshop dankzij het improvisatievermogen en de loyaliteit van de gemeenschap. Waarschuwingssystemen, schuilplaatsen en een opmerkelijke klantencultuur veranderden repressie in veerkracht. De Vries herinnert zich dat klanten vaak kort na een inval terugkeerden, met boetes in de hand, klaar om weer te gaan zitten.

Deze confrontaties gaven mede vorm aan wat later het Nederlandse gedoogbeleid zou worden, het tolerantiebeleid dat de scheiding tussen cannabis en hardere middelen formaliseerde. Voor de Vries is deze scheidslijn altijd ononderhandelbaar geweest: “Ik ben iemand die cannabis lekker vindt… maar alles wat verder gaat, is uit den boze.”

Een unieke ontmoetingsplaats

Wat The Bulldog No.90 echt apart maakte, was niet alleen wat het verkocht, maar ook de mensen die door de deuren liepen. Inwoners, toeristen, sekswerkers, ambtenaren, kunstenaars en drugsdealers bevonden zich allemaal in dezelfde ruimte. De Vries herinnert zich momenten die elders onmogelijk leken: “Tien minuten later kwam er bijvoorbeeld een andere prostituee binnen… ze kwam de kelder in en rookte ook een joint.”

Deze sociale mix vormde de kern van de identiteit van de coffeeshop. In een verwaarloosde buurt bood het geborgenheid, warmte en neutraliteit. Zoals de Vries het zegt, was het “het eerste rustpunt, het veilige toevluchtsoord in een woestijn op de Voorburgwal”.

De visuele identiteit van de coffeeshop speelde ook een cruciale rol in de ontwikkeling ervan. De psychedelische muurschildering geschilderd door Harold Thornton, ook bekend als Harold Kangaroo, veranderde het gebouw in een iconische locatie lang voordat cannabistoerisme een concept werd. Felle kleuren, gedurfde graphics en het nu iconische bulldoglogo maakten No 90 direct herkenbaar.

Deze zichtbaarheid was geen toeval. In een stad die gekenmerkt wordt door verborgen binnenplaatsen en smalle straatjes, weigerde The Bulldog discreet te zijn. Het pronkte met zichzelf als integraal onderdeel van de straat, de geschiedenis van de buurt en het imago van Amsterdam in het buitenland.

Van kelder tot wereldmerk

Vijftig jaar later is The Bulldog Amsterdam veel groter geworden dan de oorspronkelijke kelder. Coffeeshops, bars, hotels, merchandise en The Bulldog Seeds dragen nu over de hele wereld haar naam. Toch benadrukt de Vries dat deze expansie nooit is gedreven door abstracte ambitie. “Ik ben alleen bedrijven begonnen waar ik me als persoon prettig voelde,” legt hij uit, en hij beschrijft locaties die zijn gekozen uit persoonlijke affiniteit in plaats van pure strategie.

Ondanks zijn omvang blijft de ontstaansgeschiedenis van het merk zijn ethos bepalen: onafhankelijkheid, weigering van criminele allianties en afstand van institutionele financiering. De Vries merkt op dat hij nooit toegang heeft gehad tot traditionele bankdiensten, wat hem eraan herinnert dat pionieren vaak persoonlijke kosten met zich meebrengt.

“Waar ik het meest trots op ben, zijn mijn kinderen” , zegt hij in ieder geval, voordat hij de bredere impact erkent van wat in die kelder begon. Een plek waar mensen van alle rangen en standen bij elkaar kwamen, grenzen respecteerden en een moment van rust deelden.

Een halve eeuw later is The Bulldog nog steeds wat het in zijn begindagen was: een spiegel van de tegenstrijdigheden van Amsterdam en een herinnering dat culturele verandering soms begint met niets meer dan een kamer, een joint en een weigering om dingen op de ouderwetse manier te doen.