De vice-president van Mauritius roept op tot een serieus debat over de decriminalisering van cannabis

Bijna een jaar na zijn aantreden heeft vice-president Robert Hungley de strijd tegen drugs tot een centraal onderdeel van zijn politieke programma gemaakt.

In een interview met de Mauritiaanse pers schetste hij zijn aanpak, erkende hij institutionele tekortkomingen en maakte hij de weg vrij voor een debat over de depenalisering van cannabis als mogelijk middel om de opmars van synthetische middelen onder jonge Mauritianen te beteugelen.

Een vicepresident in de frontlinie

Zichzelf presenterend als een leider die vastbesloten is om een crisis aan te pakken die hij beschrijft als nationaal, sociaal en economisch, zegt Robert Hungley dat hij is opgegroeid in een gebied waar cannabis al bestond, maar “geen slachtoffers eiste”, een verre schreeuw van de huidige situatie die wordt gekenmerkt door de razendsnelle opkomst van synthetische drugs in dezelfde buurten.

De vicevoorzitter benadrukte de noodzaak om drugsverslaving met empathie te benaderen. “Stigmatisering is een ernstige vergissing”, herinnert hij ons, en roept op tot collectieve mobilisatie in plaats van marginalisatie. Hoewel hij het onderwerp regelmatig ter sprake brengt op officiële evenementen, zegt hij dat hij de eerste maanden vooral heeft doorgebracht met het ontmoeten van NGO’s, wetshandhavingsinstanties, religieuze leiders en lokale gemeenschappen om een gevoel te krijgen voor de realiteit ter plaatse.

Volgens hem treft de drugshandel nu “alle regio’s van het land” en verzwakt het de ontwikkeling van Mauritius doordat de beroepsbevolking direct wordt getroffen. Als antwoord op deze situatie zet Hungley in op drie pijlers: preventie, educatie, en een sterkere aanwezigheid in de meest kwetsbare wijken.

Verwachtingen en frustraties rond de NADC

Een belangrijk deel van de nationale strategie is afhankelijk van het National Drug Control Agency (NADC), een instituut dat alom wordt bekritiseerd om zijn traagheid en beperkte impact. Hungley erkent deze frustratie en herhaalt de recente opmerkingen van premier Navin Ramgoolam.

Maar hij roept op tot geduld: “De NADC neemt zijn tijd (…) Maar laten we niet op de ambulance schieten Hij benadrukte de lange ervaring van de voorzitter, Sam Lauthan, en riep op tot “constructieve kritiek” in plaats van zondebokvorming. Volgens Hungley heeft het agentschap meer operationele capaciteit en duidelijkere, snellere wervingsprocedures nodig om effectief te kunnen zijn in het veld.

Over een van de meest gevoelige kwesties, namelijk de decriminalisatie van cannabis, neemt Hungley een open standpunt in. Hij erkent dat zijn standpunten geëvolueerd zijn, maar benadrukt dat het debat legitiem is en dat wetenschappers en internationale vergelijkingen erbij betrokken moeten worden.

“Het voorstel om cannabis te gebruiken als alternatief voor chemische drugs is een debat dat zijn plaats heeft (…) Als het decriminaliseren van cannabis jongeren kan helpen om af te kicken van hun verslaving aan synthetische drugs, waarom dan niet?”

Zonder de hervorming expliciet goed te keuren, legde de vicevoorzitter uit dat hij de richting zou steunen die het publiek en de politieke besluitvormers voorstaan, op voorwaarde dat de aanpak ernstig is, gebaseerd op feiten en aangepast aan de lokale realiteit, ook in Rodrigues waar drugsproblemen onder jongeren acuut zijn.

Een bredere sociale uitdaging

Naast wetshandhaving benadrukt Hungley de structurele oorzaken van de crisis: armoede, gebrek aan kansen en buurten zonder culturele of recreatieve voorzieningen. Hij roept gemeenten en maatschappelijke organisaties op om initiatieven te nemen in plaats van alleen te vertrouwen op politieke leiders.

Wat betreft steun voor gezinnen, een dimensie die vaak wordt verwaarloosd, erkent Hungley de bestaande zwakke punten, maar belooft hij nieuwe maatregelen als onderdeel van het NADC-actieplan.

De vicevoorzitter sloot af met een oproep tot eenheid: het doel is niet om te straffen, maar om mensen die door verslaving zijn getroffen “waardig te ondersteunen” en hen te helpen hun leven weer op te bouwen. Voor hem moet de strijd politieke verdeeldheid overstijgen: “Het werk moet worden gedaan door consensus