Duits cannabislegaliseringsplan beschreven als onwerkbaar door cannabisverenigingen en insiders uit de industrie

Het langverwachte Duitse wetsvoorstel voor de ‘eerste pijler’ van de plannen om cannabis te legaliseren, heeft veel kritiek gekregen van insiders uit de industrie en van potentiële Cannabis Clubs.

De nieuwe voorstellen, die vorige week voor het eerst officieel werden gepubliceerd, werden beschuldigd van aanzienlijke “overregulering”, waardoor het voor cannabisverenigingen vrijwel onmogelijk zou worden om te werken.

Een informele Cannabis Club vertelde Business of Cannabis dat zijn projecten waren bevroren na de publicatie van het wetsvoorstel en noemde de bepalingen “idioot”.

Cannabisadvocaat en industrie-expert Kai-Friedrich Niermann zei over het wetsvoorstel: “Het basisidee van de zogenaamde eerste pijler is uitsluitend gebaseerd op gezondheidsaspecten, namelijk de bescherming van kinderen en jongeren. Dit aspect wordt boven alles geplaatst en leidt tot pure bangmakerij als het gaat om gezondheidsbeleid.”

“Alle bepalingen van het ontwerp zijn onwerkbaar, tegenstrijdig en overreguleren aanzienlijk de consumptie en kweek van cannabis in kweekverenigingen.”

Locatie, locatie, locatie

Adrian Schöpf is medeoprichter en directeur van The Joint Venture, een cannabisvereniging die in Bremerhaven wordt opgericht.

The Joint Venture was bijna klaar voor de lancering, met Schöpf en zijn drie medeoprichters die van plan waren hun aanvraag deze week in te dienen, nadat ze sponsors hadden gevonden en een groeiend aantal leden hadden geworven.

Na de publicatie van de ontwerpwetgeving vorige week zijn de plannen om de vereniging op te richten echter in de ijskast gezet omdat “geen van deze regels zinvol is” vanuit commercieel of operationeel oogpunt.

De eerste van de vele punten van kritiek op de voorgestelde regelgeving betreft de locatie van deze kweeklocaties.

Volgens het wetsvoorstel: “Het eigendom (d.w.z. land, oppervlakte, kas, gebouw) van een consortium mag zich niet, zelfs niet gedeeltelijk, binnen een woning of ander residentieel gebouw of eigendom bevinden”.

Volgens de heer Schöpf maakt dit het erg moeilijk om te werken in goed bereikbare steden waar de meerderheid van de gebouwen gebruikt wordt voor woondoeleinden.

Vervolgens betekent dit dat cannabisverenigingen, vanwege de regelgeving die vereist dat al hun activiteiten op één plaats moeten plaatsvinden, een relatief grote ruimte nodig hebben en verbannen worden naar “industrieterreinen”, die “superduur zijn om te huren”.

“Deze zones liggen niet in het hart van steden, maar aan de rand, dus zelfs voor mensen die er naartoe gaan is het een echte hoofdpijn. Als je erover nadenkt, is het gewoon onhandelbaar voor een vereniging zonder winstoogmerk.”

Een andere belangrijke kwestie, die herhaaldelijk aan de orde is gesteld zelfs voordat het wetsvoorstel officieel werd gepubliceerd, is de vereiste voor culturele verenigingen om zich ten minste “200 meter van de ingang van scholen, kinder- en jeugdvoorzieningen en kinderspeelplaatsen” te bevinden.

Deze uitsluitingszone geldt ook voor consumptie, wat betekent dat er geen cannabis mag worden geconsumeerd binnen 200 meter van scholen, speeltuinen, sportfaciliteiten of de ingang van kweekverenigingen.

Zoals de heer Niermann opmerkt, “zou dit in Berlijn gemakkelijk neerkomen op een totaalverbod”.

Bovendien zou het met een totaal verbod op reclame vrijwel onmogelijk zijn om gebieden te markeren waar consumptie is toegestaan, waardoor veel mensen aan strafrechtelijke sancties zouden worden blootgesteld.

De kosten

Afgezien van de voor de hand liggende problemen in verband met de locatie, betekenen de kosten die gepaard gaan met het opzetten en runnen van een cannabisvereniging dat de lidmaatschapsgelden waarschijnlijk zo hoog zullen zijn dat weinigen geneigd zullen zijn om de illegale markt de rug toe te keren.

Cannabis Clubleden kunnen elk maximaal 50 gram cannabis per maand krijgen voor eigen gebruik als ze ouder zijn dan 21, en maximaal 30 gram als ze tussen 18 en 21 zijn.

Voor verenigingen met het maximum aantal leden, 500, betekent dit dat ze tot 300 kg cannabis per jaar kunnen kweken.

Volgens de heer Schöpf zouden, op basis van basisberekeningen, de kosten voor het opzetten en bouwen van een perceel dat deze hoeveelheid productie aankan ongeveer 15.000 euro bedragen, en de maandelijkse exploitatiekosten, exclusief personeel, ongeveer 4.000 euro.

Het nieuwe project bepaalt dat verenigingen niet per gram mogen vragen en al hun kosten moeten dekken via lidmaatschapsbijdragen, die ze kunnen vaststellen op basis van hun kosten.

“Er mogen geen extra kosten in rekening worden gebracht wanneer cannabis wordt geleverd. Teeltverenigingen moeten hun eigen kosten dekken en mogen alleen wettelijke vergoedingen vragen en, in het geval dat cannabiszaden worden doorgegeven aan niet-leden en andere teeltverenigingen, een vergoeding van de productiekosten”.

Leden moeten twee maanden lidmaatschapsgeld vooruit betalen, om te voorkomen dat ze regelmatig van vereniging wisselen, en “moeten actief deelnemen aan de teelt”.

Het is niet precies duidelijk hoe en in welke mate de 500 leden geacht worden deel te nemen aan de teelt, maar Schöpf zegt ervan overtuigd te zijn dat de leden “geen deel willen uitmaken van een tuinclub”.

Naast de initiële installatiekosten en de energie- en irrigatierekeningen zijn er ook andere financiële en tijdsgebonden verplichtingen.

De heer Niermann legt uit: “Telersverenigingen hebben veel documentatie- en rapportageverplichtingen en moeten een jeugdbeschermingsmedewerker aanstellen. De leden zijn verdeeld in twee groepen, 18-21 jaar en oudere leden. De groep van 18-21 jaar mag alleen THC-bloemen ontvangen tot een maximum van 10%.”

“Met bijvoorbeeld zeven leden zijn alle verplichtingen nogal ontmoedigend; met het maximale aantal van 500 leden zijn er naast het kweekpersoneel minstens twee fulltime medewerkers nodig om aan alle verplichtingen te voldoen.”

“Bovenop de investering voor de teelt, die geen winst mag maken, komen dan nog aanzienlijke lopende kosten voor de clubs.”

“Dit is geen goed beleid”

Volgens de Duitse regering wordt de wet ingevoerd om “bij te dragen aan een betere bescherming van de gezondheid, de voorlichting over en preventie van cannabis te versterken, drugsgerelateerde georganiseerde misdaad te beteugelen en de bescherming van kinderen en jongeren te versterken”.

De heer Niermann en de heer Schöpf beweren dat het wetsvoorstel in zijn huidige vorm deze doelstellingen niet zal bereiken.

De heer Schöpf verwacht dat leden regelmatig naar de rand van een stad, of buiten een stad, reizen om actief deel te nemen aan cultuur en een lidmaatschapsbijdrage betalen die hoger kan liggen dan de kosten van hun gemiddelde dagelijkse consumptie.

De heer Niermann sloot zich hierbij aan en concludeerde: “Het valt dus nog te bezien hoeveel clubs voor deze optie zullen kiezen.”

“In samenwerking met verschillende verenigingen werken we momenteel aan een aanzienlijke vereenvoudiging van het ontwerp en de regels die het bevat. Deze bangmakerij voor het gezondheidsbeleid en bureaucratische overkill zouden wel eens kunnen verhinderen dat de doelstellingen van de wet worden bereikt. Dat is geen goede politiek!