De geschiedenis van hasj

Hasjiesj is een cannabisconcentraat dat wordt geproduceerd door de harsklieren van een cannabisplant samen te persen of te wrijven tot stenen, plakken of opgerolde stukken.

Hoewel hasjiesj tegenwoordig populair is, heeft het een lange en fascinerende geschiedenis, als je houdt van legendes over huurmoordenaars, sjeiks en generaals uit Perzië, Egypte en andere exotische locaties. Lees verder om meer te weten te komen over de geschiedenis van hasj, het originele wietconcentraat.

Het begin van hasj

De geschiedenis van het gebruik van cannabis voor zijn verdovende eigenschappen gaat terug tot de neolithische periode, rond 4000 voor Christus. De consumptie van hasj begon iets later in Perzië (voornamelijk Iran) en Centraal-Azië (voornamelijk Afghanistan, Tadzjikistan, Turkmenistan en Oezbekistan). Waarschijnlijk reisde hasj, net als cannabis, langs de zijderoute van Oost-Azië naar het Midden-Oosten.

Aanvankelijk werd het waarschijnlijk meer als wierook gebruikt dan voor enig ander doel. Wierook, zoals wierook en mirre, werd in de oudheid zeer gewaardeerd. Deze stoffen waren ook harsen die eeuwenlang werden gebruikt als medicijn en in religieuze ceremonies.

De charas, of hars geproduceerd door zachtjes wrijven over groeiende cannabisplanten, was de eerste vorm van hasjiesj. Maar toen er landbouw kwam, rond 9000 voor Christus in India, werden er geweven zeven ontwikkeld om de korrels van de planten te scheiden.

Dezelfde zeven werden gebruikt om cannabishars te scheiden van de rest van de geoogste en gedroogde plant, waardoor de eerste hasj ontstond, volgens de toonaangevende hasjexpert Frenchy Cannoli. Charas wordt nog steeds gemaakt, voornamelijk in India, door levende planten met de hand tegen elkaar aan te wrijven. Hasj onderscheidt zich doordat het met de hand of machinaal wordt gezeefd uit gedroogde en gedroogde cannabis.

In de oudheid

Een van de vroegste vermeldingen van hasj is te vinden in het Boek der Vergiften van de Iraakse alchemist Ibn Wahshiyya, geschreven in de tiende eeuw. Er zijn ook islamitische teksten uit de 11e eeuw waarin religieuze en seculiere leiders het nut ervan bespreken. Kort daarna werd een verhaal over hasjgebruik opgenomen in het boek Duizend-en-een-nacht. Hasjiesj was bekend en werd gebruikt in wat nu Iran is en op het hele Arabische schiereiland, hoewel de lokale bevolking de Mongolen en Soefi’s de schuld lijkt te hebben gegeven voor de introductie van het gebruik in de regio.

Dan zijn er nog de historische legendes van de Nizari Ismailis, beter bekend als de Orde der Moordenaars of de Hasjishin. De Assassijnen, die bolwerken hadden in Perzië en Syrië, waren een religieuze sekte die ontstond aan het einde van de 11e eeuw, rond 1090 na Christus. De naam van de Assassijnen is “Hashâshīn” in het Perzisch en “asāsīn” in het Arabisch. Er bestaan legendes dat de oprichter van de groep, Hassan-e Sabbāh (ook Hasan-i Sabbah gespeld), hasjiesj gebruikte en dit aan zijn volgelingen gaf om loyaliteit aan de groep te kweken. Geleerden debatteren over de geldigheid van deze verslagen en beweren dat het woord “Hashishin” in feite een verkeerde benaming is. Hassan-e Sabbāh zou naar zijn volgelingen verwezen hebben als “asāsīyūn”, wat betekent “mensen die loyaal zijn aan de fundamenten [van het geloof]”.

Er wordt aangenomen dat de sekte ten onrechte “Hasjiesjin” werd genoemd in de Arabische betekenis, wat “hasjiesjgebruikers” betekent, wat de oorsprong zou zijn geweest van het woord “huurmoordenaar”. Er wordt gezegd dat de Assassijnen door rivaliserende sekten werden beschreven als hasjiesjeters en pejoratief Hashishin werden genoemd, en dat deze beschrijvingen niet op feiten waren gebaseerd.

Hoewel het niet duidelijk is uit archeologische of geschreven verslagen of de Assassijnen hasjiesj gebruikten als onderdeel van hun tradities, werd de legende zelf rond 1210 na Christus geschreven door Arnold van Lübeck. De historische documentatie van deze legende uit het begin van de 13e eeuw legt een verband tussen de geografische regio Perzië en hasj en geeft beschrijvingen van cannabisconcentraat en de effecten ervan.

Ondertussen, in 1206 na Christus, had Genghis Khan de Mongoolse stammen verenigd en verplaatste hen van Rusland naar Perzië en Centraal-Azië, waarbij hij het gebruik van cannabis en hasjiesj met zich meenam.

In dezelfde eeuw beschreef Ibn al-Bayṭār, een wetenschapper geboren in wat nu de provincie Malaga in Spanje is, een bedwelmende stof uit Egypte die hij “hasjiesj” noemde In de volgende eeuw, in 1378 na Christus, kondigde een openbare bekendmaking aan dat het nuttigen van hasjiesj verboden was door Soudoun Sheikhouni, een Ottomaanse emir van Egypte. In zijn edict riep hij op tot de vernietiging van alle cannabisplanten en de bestraffing van iedereen die hasjiesj gebruikte met gevangenisstraf en het uittrekken van tanden.

Het gebruik van hasj bleef groeien in populariteit in Egypte tot het einde van de middeleeuwse periode en gedurende zijn status als een administratieve afdeling van het Ottomaanse Rijk, ondanks het verbodsbeleid en de strenge straffen van de autoriteiten.

Toen het eenmaal Egypte bereikte, verspreidde het zich verder. Berberstammen in Noord-Afrika zouden hasj hebben geïntroduceerd in een van de huidige toevluchtsoorden, Marokko. De productie van hasj kwam daar echter pas na enige tijd op gang.

Hasj in de moderne tijd

De consumptie van hasj bleef groeien en de belangrijkste consumptiemethode verschoof van eten naar roken met de komst van tabak in de jaren 1500. In de 18e en 19e eeuw leidden ontwikkelingen in productiemethoden tot een grotere productie en distributie, terwijl de vraag naar hasjiesj toenam.

In 1798, tijdens de Franse bezetting van Egypte, verbood brigadegeneraal Napoleon Bonaparte de consumptie van cannabis en hasj en beval hij de openbare verbranding van hasj die het land binnenkwam. Hij geloofde dat de consumptie van hasj en cannabis leidde tot geestelijke stoornissen, buitensporig gedrag en het rationele denken belemmerde. Ondanks Bonaparte’s pogingen, brachten zijn eigen Franse troepen in de Armée d’Orient en een groep wetenschappers, ingenieurs en kunstenaars van de Commission des Sciences et des Arts hasjiesj terug naar Frankrijk nadat ze in Egypte hadden gediend.

De Club des Haschischins werd opgericht in Parijs in 1843. De groep kwam maandelijks bijeen in het Hôtel Pimodan, wat nu het Hôtel de Lauzun is, om te experimenteren en de effecten van hasj te onderzoeken, omdat de clubleden geïnteresseerd waren in de mogelijkheid dat het hun artistieke talent en vindingrijkheid kon verbeteren. Een aantal deelnemers waren leden van de Parijse intelligentsia, waaronder beroemde schrijvers (Alexandre Dumas, Théophile Gautier, Victor Hugo, Honoré de Balzac), schilders (Eugène Delacroix) en andere leden van de Parijse intellectuele elite.

Een ander opmerkelijk lid van de club was Dr Jacques-Joseph Moreau, een psychiatrisch arts. Hij schreef de eerste publicatie van een arts over de effecten van een drug op het menselijke zenuwstelsel. Moreau wilde leren hoe hij geestesziekten kon behandelen; hij deed veel kennis over hasjiesj op door zelf te experimenteren. Zijn boek, Du Hachisch et de L’aliénation Mentale – Études Psychologiques, werd in 1845 gepubliceerd en kreeg in 1946 een eervolle vermelding van de Académie des Sciences. De erkenning van het werk van Dr. Moreau hielp bij het onderbouwen en legitimeren van hasj en ondersteunde het potentieel ervan als een medische behandeling in de wetenschappelijke gemeenschap.

Vanaf het midden van de jaren 50 begonnen westerse hippies vanuit het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland en Italië naar India en Thailand te reizen, via Centraal-Azië, op wat bekend stond als de Hippie Trail of Overland. Een van de belangrijkste attracties van deze reis was de mogelijkheid om gemakkelijke, goedkope en legale drugs te vinden, vooral cannabis en hasjiesj. In de jaren 1960 nam hasjproductie in Marokko een grote vlucht, mede dankzij de hippie-route.

De geschiedenis van hasj is moeilijk met zekerheid vast te stellen. Sommige bronnen beweren dat de oudste ononderbroken hasjproductie in Afghanistan is, dat nu de grootste producent van hoogwaardige hasj is. Maar de hasjproductie gaat door in India, Nepal en andere gebieden waar het oorspronkelijk vandaan komt.

Marokko en Spanje dragen zeker bij, maar Californië en andere delen van de Verenigde Staten ook. De legalisatie van cannabis heeft zich verspreid, net als de teelt en de interesse in harsproductie, inclusief de oude vorm die populair is bij Mongolen, Perzen en hippies, hasjiesj.